Nieuwjaarspromotie voor nieuwe leden

Nieuwe leden, die lid worden  voor 2 jaar  ontvangen een GRATIS boek.

Deze actie loopt  tot  10 maart 2022.

Nog op zoek voor een Kerstcadeau voor uw vrienden of kennissen? Maak ze lid.

Er is keuze uit drie titels:

  • Graailand van Peter Mertens
  • Ze draaien ons ZOT  van Kim De Witte
  • Rijkdom van Ingrid Robeyns

 Stuur deze mededeling verder naar familie,  vrienden en kennissen.

Extreme rijkdom is een gevaar voor de democratie

In 2018 ging Jeff Bezos, de oprichter van Amazon.com, als eerste mens over de 100 miljarddollargrens. De inkomensverschillen worden wereldwijd groter. De topman van Coca-Cola kreeg het 427-voudige van de laagstbetaalde; bij Walt Disney is dat zelfs ruim het 650-voudige. Steeds meer geld wordt door steeds minder mensen verdiend.

Ondertussen is Apple het eerste bedrijf dat boven de 3000 miljard dollar noteert op de beurs. Volgens Aristoteles was geld vooral een handig ruilmiddel, maar het gevaar van dit aantrekkelijke middel is volgens Aristoteles dat het geld zelf begerenswaardig wordt. Het gaat alleen nog om het geld en om meer geld. En zo bereikten we 2400 jaar na Aristoteles’ analyse de 100 miljarddollargrens. Maar is het erg dat sommigen zoveel hebben en anderen niet? Volgens Ingrid Robeyns zijn die extreme verschillen schadelijk voor mens en maatschappij. In Rijkdom herleest ze Aristoteles en laat ze zien dat er grenzen zijn aan hoeveel ongelijkheid een maatschappij kan verdragen. Extreme rijkdom is een gevaar voor de democratie, is niet te verzoenen met onze ecologische plichten en leidt tot een onrechtvaardige verdeling van welvaart. Extreme rijkdom is veel minder onschuldig dan we misschien wel denken.  Lees hier verder

Waarom we grenzen moeten stellen aan extreme rijkdom

Waarom we grenzen moeten stellen aan extreme rijkdom

Terwijl het aantal mensen dat leeft onder de armoedegrens de komende jaren naar schatting van de Wereldbank toeneemt tot ruim 800 miljoen, groeide het vermogen van de 500 rijkste mensen op aarde afgelopen jaar tot 7.6 biljoen dollar.

Volgens politiek filosoof Dick Timmer moeten we ons de vraag stellen of die extreme rijkdom moreel te rechtvaardigen is. Wat hem betreft is het antwoord duidelijk: nee, er moet een grens gesteld worden.

Het zijn mannen (ja, toch vooral mannen) als Elon Musk, Bill Gates en Jeff Bezos die herhaaldelijk de revue gepasseerd moeten hebben toen Timmer aan zijn onlangs verschenen proefschrift Thresholds and Limits in Theories of Distributive Justice werkte. Alleen die laatste al, Amazon-baas Bezos, bezit naar schatting 200 miljard dollar. ‘Om je een idee te geven, als je sinds de geboorte van Christus, ruim 2.000 jaar geleden, elke dag 250.000 dollar verdiend hebt, dan nog kom je niet aan dat bedrag.’

Vanwaar die focus op de extreem rijken?

‘Een van de minst onomstreden ethische claims die je tegenwoordig ziet, is dat armoede een groot probleem is. Om die reden hebben we zaken als een sociaal vangnet en een armoedegrens. Vrijwel iedereen is het erover eens dat mensen die onder de armoedegrens leven, een zekere mate van voorrang moeten krijgen. Sommige mensen zeggen zelfs dat het de hoogste prioriteit moet zijn om mensen boven die grens te krijgen. Als armoede een probleem is, dan is het de vraag of rijkdom niet ook een probleem is. Is het nu eenmaal een gegeven dat er extreem rijken en extreem armen zijn, of is die extreme rijkdom onrechtvaardig, oneerlijk, en zou een maatschappij dat niet moeten willen? Mijn promotor, Ingrid Robeyns, opperde en verdedigde een aantal jaar geleden voor het eerst het idee van een rijkdomsgrens. In mijn proefschrift werk ik een aantal van die ideeën verder uit.’

In je proefschrift stel je dat extreme rijkdom inderdaad onrechtvaardig is.

‘De kleine groep superrijken staat in schril contrast tot de groeiende groep mensen die van minder dan twee dollar per dag moet leven. Als je het hebt over de vraag hoe geld, vermogen en schaarse middelen verdeeld moeten worden en je moet dan kiezen tussen een aantal mensen die alsmaar meer geld kunnen verdienen, of het investeren in publieke voorzieningen die voor iedereen, zeker voor de meest kwetsbaren, belangrijk zijn, dan weegt dat laatste zwaarder. Moreel gezien is dat belangrijker.’

‘Dat er heel veel geld bij een kleine groep vermogenden ligt, maakt dat de verdeling van geld, kansen en mogelijkheden niet zomaar scheef is, maar oneerlijk scheef. Neem het idee dat mensen politiek gelijk zouden moeten zijn, dat elke stem even zwaar zou moeten wegen en dat mensen gelijke kansen zouden moeten hebben. Dat zijn allemaal principes die breed gedragen zijn in de maatschappij en waarvan je moet zeggen dat extreme rijkdom ze problematiseert. Denk bijvoorbeeld aan de tech-miljardair die voor de afgelopen Tweede Kamerverkiezing die meer dan een miljoen euro doneerde aan D66 en de Partij voor de Dieren vanwege hun klimaatplannen. Dat is een bijna Amerikaans voorbeeld van hoe ook in Nederland geld ingezet wordt om een politieke stem zwaarder te laten wegen. Ik denk dat dat heel gevaarlijk is.’

Hoe komt het dat we het erover eens zijn dat armoede een probleem is, maar is dat minder evident als het om rijkdom gaat?

‘Ik denk, en dat zie je natuurlijk in Amerika maar ook hier, dat mensen het idee hebben dat iemand in principe altijd meer zou moeten kunnen verdienen. Alsof dat een natuurwet betreft. Dat als je maar hard genoeg werkt, getalenteerd genoeg bent, het gat in de markt maar genoeg ziet, je altijd meer geld moet kunnen verdienen. Het inperken van die verdiensten wordt dan al snel gezien als tegennatuurlijk. Terwijl de manier waarop wij omgaan met eigendom en wat het betekent om iets te bezitten, gebaseerd is op afspraken die we met elkaar maken. En dus zou een van die afspraken kunnen zijn dat iemand niet meer kan bezitten dan een bepaalde hoeveelheid vermogen. Maar dat is niet de manier waarop we geneigd zijn na te denken in onze kapitalistische economie.’

We zien vermogen ook als iemands persoonlijke verdienste.

‘Daar moet ik altijd een beetje om lachen, want als we écht willen proberen om persoonlijke verdienste als leidraad te gebruiken in het nadenken over ongelijkheid en extreme rijkdom, dan moeten we de huidige verdeling van geld radicaal herzien. In onze samenleving zijn de inkomens en vermogens van mensen zijn geen afspiegeling van hun morele verdienste. Neem een manager en een violist, twee supergetalenteerde mensen, maar in heel verschillende dingen. De kans is groot dat de manager veel meer gaat verdienen dan de violist. Dat heeft niets te maken met talent, maar met de arbeidsmarkt. Met het soort baan dat ze hebben en de financiële vergoeding die we daar tegenoverstellen.’

Moet je de verdiensten van mensen niet overlaten aan de vrije markt?

‘Dat is een argument dat je vaak hoort, dat die vermogens rechtvaardig zijn omdat ze op de vrije markt ontstaan. Ik denk dat de vrije markt veel goeds heeft gebracht, maar je kunt je afvragen of de markt daadwerkelijk vrij is. Kijk naar de lobby tegen vermogensbelasting: dat heeft niets met een vrije markt te maken. Je moet je afvragen of de het idee dat wij hebben van de vrije markt, wel klopt met hoe markten functioneren en hoe de superrijken hun welvaart verzameld hebben. Veel van de superrijken komen uit de technologiesector. Hun bedrijven hebben voor langere tijd een monopoliepositie gehad. Ze hebben heel veel geld kunnen verdienen, juist doordat de markt niet vrij was.’

Jij pleit ervoor een grens te stellen aan rijkdom.

‘Ja, en de vraag is waar die grens komt te liggen. Dat is een moeilijke vraag, maar we hebben ervaring met het stellen van grenzen. De armoedegrens is een grens die door veel mensen wordt onderschreven en waar beleid op wordt afgestemd. Dan gaat het om het meten van armoede, maar ook om de vraag wie de mensen zijn die in armoede leven of in kwetsbare posities in de samenleving zitten. Hoe kunnen overheid en economie er voor die mensen zijn? Wat zijn de plichten richting hen en welke rechten hebben ze? In het geval van de armoedegrens kijken onder andere economen, sociologen, mensen die in armoede leven, politici en beleidsmakers naar de vraag wat een te rechtvaardigen grens is, wat een grens is waar we iets mee kunnen en waar ook voldoende politiek draagvlak voor is. Op eenzelfde manier kun je te werk gaan bij een rijkdomsgrens.’

En daar moet dan een concreet bedrag uitkomen?

‘Dat is een interessante vraag. Uiteindelijk heb je een bedrag nodig, als beleidsmiddel. Wat ik in mijn proefschrift probeer te laten zien, is dat als we het erover eens zijn dat extreme rijkdom een probleem is, dat we ook wel uit dat bedrag komen. Het vaststellen van de precieze rijkdomsgrens is niet het grote probleem. Ik denk dat het debat erover moet gaan of die grens er moet komen en wat de redenen daarvoor zijn. Van daaruit kun je nadenken over de hoogte van die grens.’

Jouw promotor Ingrid Robeyns stelt dat je die grens moet leggen bij ‘genoeg om een florerend leven te leiden’. Wat vind je daarvan?

‘Ik denk dat dat heel erg interessant is en ook aansluit bij de manier waarop mensen nadenken over wat de waarde van geld is voor het leven van een individu. Maar je doet een aantal aannames, waarvan je je moet afvragen of je ze wilt maken. Zo moet je er bijvoorbeeld van uitgaan dat er een grens is waarboven meer rijkdom niets meer toevoegt.’

‘In mijn proefschrift werk ik uit dat dat misschien het geval is. Maar ook dat als meer rijkdom altijd iets zou toevoegen aan het leven van iemand die al heel veel heeft, je dan nog steeds moet zeggen dat de mogelijkheid voor zo iemand om meer geld te verdienen niet opweegt tegen andere publieke waarden die je wilt beschermen. Zoals het tegengaan van armoede of het vergroten van politieke gelijkheid of kansengelijkheid.’

Niet geheel toevallig tip je voor deze rubriek het essay van Robeyns: Rijkdom. Waarom? ‘Ik denk dat het goed is dat rijkdom, iets dat overal om ons heen is, in de schijnwerpers wordt gezet. Economische ongelijkheid, vermogensongelijkheid en rijkdom spelen een grote rol in onze maatschappij, maar dat wordt niet altijd gezien. Daarom lijkt het me goed dat er ethische en filosofische reflectie is op die onderwerpen.

Misschien helpt het je wel om op een andere manier na te gaan denken over de waarde van geld, van rijkdom, de negatieve consequenties van extreme rijkdom en de manier waarop onze economie georganiseerd is. ‘Is dat ook het doel van jouw proefschrift? ‘Ik hoop bij te dragen aan de bewustwording dat extreme rijkdom op de politieke agenda zou moeten komen. Er wordt nu vaak gefocust op ongelijkheid, op de vraag of dat altijd een probleem is en wat je aan ongelijkheid kunt doen.  Waar weinig aandacht voor is, is de categorie van superrijken en de invloed die zij hebben op de samenleving. Nog los van de vraag of er een grens moet komen aan rijkdom, moet je met elkaar in gesprek over die vragen.’  Bron: Brainwash

We moeten naar de 30-urenweek

Neutr-On wil een 30-urenweek.  Veel werknemers zouden er sito presto voor tekenen. Terecht, want zo’n korte werkweek doet wonderen voor onze gezondheid en work-lifebalans. Helaas is het (nog) niet de realiteit.

Vierdagenwerkweek of werkdagen van zes uur

Elke week een verlengd weekend. En dat terwijl je hetzelfde salaris krijgt. Zou jij hier “nee” tegen zeggen?

Het was de 34-jarige Finse premier Sanna Marin die de piste voor de vierdagenwerkweek opperde tijdens een debat in augustus 2019. Op dat moment was ze minister van Verkeer, en dus nog geen premier. Marin sprak er over mogelijke denkpistes om een vierdagenwerkweek in te voeren of om de werkdagen in te korten tot zes uur.

In ons land lanceerde toenmalig PS-voorzitter Elio Di Rupo in 2016 al een voorstel voor een werkweek van 32 uren met behoud van loon. “Minder burn-outs bij de mensen, meer productiviteit voor de bedrijven”, klonk zijn motivatie.

Werktijdverkorting leidt tot hogere productiviteit?

Want zo’n vierdaagse werkweek zou nu eenmaal beter werken. In Scandinavië wordt al langer geëxperimenteerd met kortere werkdagen of -weken. Zo werkten in het Zweedse Göteborg 68 verpleegkundigen van het rusthuis Svartedalen twee jaar lang 30 uur per week, in plaats van 37 uur. Daarbij behielden ze het salaris van hun volledige werkweek.

De zorgkundigen gaven daarbij aan dat ze fitter en meer gemotiveerd waren, waardoor ze productiever waren, minder fouten maakten in hun werk en het aantal burn-outs afnam. En de rusthuisbewoners? Wat ‘de kwaliteit van de zorg’ betreft, rapporteerden ze een meer positieve ervaring.

Verschillende bedrijven experimenteren al langer met kortere werkdagen. Zo testte Microsoft Japan een systeem waarbij verschillende werknemers maar vier dagen per week moesten werken in plaats van vijf. De resultaten waren verbluffend: ondanks de kortere week nam de productiviteit met maar liefst 40% toe.

Minder werken met behoud van loon niet zo evident

Toch werd het voorstel van Elio Di Rupo afgedaan als ‘niet ernstig’. Zelfs zijn Vlaamse evenknie John Crombez brandde het voorstel af. Als we minder werken voor hetzelfde loon, stijgt het uurloon dat werkgevers betalen automatisch. Hogere loonkosten en daardoor een lagere tewerkstelling kan België zich echt niet veroorloven.

Ook in het Zweedse Göteborg bleek de kortere werkweek een dure grap. Vooral de aanwerving van extra verpleegkundigen bracht een aanzienlijke kost met zich mee. Om die reden werd het project stopgezet.

Tools en technologie voor een beter leven

Ondanks het kostenplaatje van het Zweedse experiment, werden voor het verplegend personeel en de rusthuisbewoners uitsluitend positieve resultaten vastgesteld. Het debat over de kortere werkweek zal dus niet vlug gaan liggen. Daarvoor is de vraag naar een betere work-lifebalans en meer werkbaar werk te groot.

Volgens Jack Ma (Alibaba) en Bill Gates (Microsoft) zullen we in de toekomst over de tools en technologie beschikken om minder te werken en beter te leven. Automatisering, artificiële intelligentie en robotica gaan voor werknemers en bedrijven veel zoete vruchten opleveren. Zoals een toename van de productiviteit, economische groei en minder werkuren. Volgens Neutr-On zijn het vooral de grote vakbonden die hun leden bedriegen en er voor zorgen dat de kloof tussen de armen en de rijken groter wordt.

Miljoen gezinnen krijgen 80 euro om energiefactuur te compenseren

Ten laatste half februari krijgen 950.000 gezinnen in ons land 80 euro. Het gaat om een maatregel die vorig jaar door de regering werd genomen om de stijgende energieprijzen te compenseren.

Door de historisch hoge prijzen voor elektriciteit en aardgas nam de regering een aantal maatregelen. Zo werden de sociale tarieven voor gas en stroom niet alleen uitgebreid, maar ook verlengd tot eind maart 2022. Er werd ook een premie van 80 euro voorzien om de prijsstijging binnen het sociaal tarief te milderen. Concreet krijgen burgers die op 30 september vorig jaar recht hadden op het sociaal tarief voor elektriciteit een eenmalige forfait van 80 euro, zo communiceert de federale overheidsdienst Economie vrijdag. Die krijgen dat bedrag rechtstreeks en automatisch van de leverancier die van elektriciteit voorzag op 30 september 2021. Een aanvraag indienen is dus niet nodig. De leveranciers moeten de rechthebbenden contacteren voor eind januari, en hebben dan twaalf werkdagen om dat te betalen.  Bron: Knack