Met een TikTok-filmpje gaf Sammy Mahdi zijn mening over de uitspraak van het Antwerpse hof van beroep in de zaak-Reuzegom. Dat filmpje lokte een stroom van verontwaardiging uit.
Op dat proces werden de leden van de studentenclub veroordeeld voor de onopzettelijke doding van Sanda Dia tijdens een compleet ontspoord doopritueel.
De CD&V-voorzitter stelt expliciet de strafmaat in vraag. De werkstraffen die de rechter uitsprak, noemde hij ‘werkstrafjes’. Mahdi nam ook de verdediging op zich van Nathan Vandergunst. Die man pookte eerder deze week de Reuzegom-woede op door op zijn YouTube-kanaal, dat meer dan een half miljoen mensen volgen, een aantal veroordeelden met naam en toenaam te noemen. ‘Omdat Belgen het recht hebben te weten wie hun toekomstige politici, rechters of tandartsen zijn’, zei Vandergunst.
Mahdi heeft gelijk als hij aangeeft dat de kwaliteit van Justitie een debat verdient. De vraag of er in België sprake is van klassenjustitie is legitiem, net omdat het essentieel is dat in een goed functionerende democratie recht gesproken wordt dat losstaat van rang of stand. En ja, het debat dat thuis, in de straat of aan de cafétoog gevoerd wordt, moet door politici en rechters kunnen worden geaccepteerd. Net het feit dat dat zo vaak niet gebeurd is, ligt mee aan de basis van het gepolariseerde politieke landschap waarmee we vandaag opgescheept zitten.
Door zijn reactie via TikTok heeft Sammy Mahdi hopelijk de doos van Pandora, de slechte werking van de Belgische Justitie, geopend.
Mahdi, nota bene de voorzitter van de partij die de voorbije 20 jaar drie ministers van Justitie heeft geleverd, slaat de nagel op de kop met zijn visie op deze rechterlijke uitspraak.
De Belgische Justitie is nu eenmaal onbetrouwbaar en men heeft in België geen enkele garantie op een eerlijk proces.
Anderen zien de reactie van Mahdi als een ongepast maneuver om aandacht en stemmen te winnen. Hun visie is zuur. De CD&V’er voedt geen debat, maar giet onbedachtzaam olie op een maatschappelijk vuur van wantrouwen door wild om zich heen te slaan. Dat is kwalijk en jammer, in de eerste plaats voor Justitie. Want de vraag hoe goed er recht gesproken wordt in België verdient wel degelijk meer aandacht en fundamenteler onderzoek. Dat wordt overigens ook besmuikt in gerechtelijke kringen opgemerkt, al hebben velen schrik om hun kop boven het maaiveld uit te steken en daar openlijk over te praten.
Het wordt in ieder geval tijd dat Justitie eens grondig doorgelicht, hervormd en uitgemest wordt.
Zo’n onderzoek moet zich buigen over cruciale vragen zoals de eerlijkheid, de klassenjustitie, de betaalbaarheid, de duur van de rechtsgang, wie controleert de rechters, over de HRJ dat een lege doos is en geen enkele meerwaarde biedt aan Justitie, enz. Waar je nu al zeker van kunt zijn is dat zo’n onderzoek jaren zal duren en dat er uiteindelijk…niks verandert.
De rechtszaak over de dood van Sanda Dia is uitgegroeid tot een symbool voor de ongelijkheid in de maatschappij. De werkstraffen die de rechter oplegde, maken velen boos.
Een week na de zaak-Sanda Dia beroert de uitspraak nog altijd de gemoederen. De 20-jarige KU Leuven-student overleed in 2018 na een extreem doopritueel van de studentenclub Reuzegom. De werkstraffen van de 18 clubleden die bij die doop betrokken waren, oogsten veel ongenoegen. Dit is klassenjustitie!
Na het luide protest op sociale media als Twitter en TikTok en protestacties in Leuven, Gent en Brussel bereikt de discussie nu ook de politiek. PVDA-voorzitter Raoul Hedebouw zei in het federale parlement: ‘Voor diefstal om te overleven krijg je in dit land een zwaardere straf dan de Reuzegommers krijgen voor de dood van Sanda Dia.’ Vrijdag lanceerde CD&V-voorzitter Sammy Mahdi een TikTok-video waarin hij het had over ‘werkstrafjes’. Hij toonde begrip voor de West-Vlaamse YouTuber Acid, die de identiteit van enkele Reuzegom-leden en hun familiebanden onthulde uit onvrede over de uitspraak.
Dat politici zo’n harde commentaar op uitspraken van rechters leveren, is ongebruikelijk. Het gaat in tegen de ongeschreven regel in de democratie dat de politiek zich terughoudend opstelt in haar kritiek op de rechterlijke macht, die wars van de druk van de publieke opinie over zaken moet kunnen oordelen. Het college van Hoven en Rechtbanken riep politici in een zeldzame reactie op de rechterlijke macht te respecteren en een ernstig debat te voeren over het ongenoegen van de bevolking. ‘Daar waar het hoort: in het parlement.’
Het debat over de uitspraak toont aan dat de zaak-Sanda Dia uitgroeide tot een symbool van iets groters. Het gaat over klassenjustitie, waarbij mensen van goede komaf mildere straffen krijgen dan mensen uit kwetsbare sociale milieus. Criminologisch onderzoek bewees al herhaaldelijk dat mensen uit lagere sociale milieus sneller in de gevangenis belanden.
De argwaan bij de bevolking tegenover Justitie zit zo diep dat critici de uitgebreide motivatie van het arrest interpreteren als een poging om een mistgordijn op te hangen. En dat heeft de rechtbank ook geprobeerd, door de uitvoerige toelichting bij het arrest, de uitgebreide motivatie , van 118 pagina’s, als een poging om een mistgordijn op te hangen.
De leden van de studentenclub maakten zich schuldig aan een mensonterende behandeling en onopzettelijke doding. Sanda Dia stierf nadat hij urenlang in een zelfgegraven put had gezeten, ijskoud water over zich heen had gekregen, een muis uit de blender had gegeten en vissaus had moeten drinken. Hij overleed door de overdosis zout in de saus.
Het hof sprak de Reuzegommers in het arrest vrij van het opzettelijk toedienen van giftige stoffen en schuldig verzuim, omdat volgens de rechter van kwaad opzet geen sprake was. Dat leidde tot lagere straffen dan het openbaar ministerie had gevraagd. De jonge leeftijd van de beklaagden, van wie de meesten een blanco strafblad hadden, en de berichten op sociale media en tuchtstraffen speelden mee in de beslissing om werkstraffen op te leggen.
Een celstraf had wellicht een sterker signaal gestuurd naar de samenleving.
‘Als het volkse jongeren met een migratieachtergrond waren geweest en als het de elite was geweest die had afgezien, dan was het oordeel natuurlijk anders geweest’, vatte Hedebouw dat sentiment samen. Het is in de eerste plaats aan politici om een antwoord te bieden op de terechte kritiek van de tegenstanders van het Reuzegom-arrest. De oplossing voor discriminatie, racisme en ongelijkheid ligt niet in de rechtbank, maar in beleid dat die mechanismen wegwerkt.
Goossens onderzoekt de permanente botsing en de onmogelijke pacificatie tussen voorstanders van een meer egalitaire samenleving en elites die hun privileges willen behouden. Hoe kan het dat een handvol mensen meer bezit dan de helft van de wereldbevolking en waarom wordt die obscene concentratie van rijkdom niet weggehoond? Vragen die ertoe doen. Zeker in tijden van grote en kleine cultuuroorlogjes rond de roerselen van de nationale identiteit is kritisch onderzoek naar de pijlers van de ongelijkheid een must. Extreme ongelijkheid gaat immers over meer dan waanzinnige bankrekeningen. Het is een machine die haar territorium voortdurend uitbreidt, samenlevingen omwoelt, de verzorgingsstaat ontrafelt en uiteindelijk ook de democratie uitholt. In ‘De ongelijkheidsmachine’ onderzoekt Paul Goossens de permanente botsing en de onmogelijke pacificatie tussen voorstanders van een meer egalitaire samenleving en elites die hun privileges willen behouden. Europa stond daarbij steevast aan de zijde van de 1%, zo ook zijn religieuze leiders en vele van zijn gelauwerde denkers. Vandaag komt het erop aan de code van de financiële industrie te kraken, dan pas kan de ongelijkheidsmachine gestopt worden. ‘Het is kiezen’, aldus Goossens, ’tussen de koopkracht van de bevolking of de privileges van de nieuwe feodale heersers, de geldaristocratie.’ Zoveel is zeker, de bankiers zullen ‘De ongelijkheidsmachine’ niet op gejuich onthalen.
Paul Goossens, een gediplomeerd econoom, is stichtend hoofdredacteur van ‘De Morgen’.
In het begin van de jaren 1990, na zijn vertrek, verlegde hij zijn focus naar de Europese Unie.
Eerst bij ‘Knack’, dan bij het persagentschap Belga. Sinds 2009 is Goossens columnist van ‘De Standaard’
De BRICS-landen willen wereldhandel de-dollariseren.
Gewezen kolonies en landen die ooit slachtoffer waren van het imperialisme organiseren zich, onder meer in de BRICS, om niet langer afhankelijk te zijn van het Westen. De BRICS-landen zijn daar vandaag ook economisch sterk genoeg voor: hun gezamenlijk bnp is iets groter dan dat van het Westen en ze herbergen 45 procent van de wereldbevolking. BRICS is het begin van een multipolaire wereld.
BRICS, een acroniem voor Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika, is nog een jonge samenwerking van deze grote landen. De eerste formele BRIC-top, toen nog zonder Zuid-Afrika, begon in 2009 in het Russische Jekaterinburg.
Namen deel aan die top: de Braziliaanse president toen Luiz Inacio da Silva, de Russische president Dmitry Medvedev, de Indiase premier Manmohan Singh en Hu Jintao, president van China.
BRIC werd BRICS toen in 2010 Zuid-Afrika als vijfde lid aanvaard werd. Het groeide uit de belangrijkste politiek-economische rivaal van de G-7, het blok van hoogontwikkelde kapitalistische landen (VS, Canada, Japan, Italië, Duitsland, Frankrijk, Verenigd Koninkrijk). BRICS heeft concurrerende initiatieven genomen tegenover de technocratische structuren van de VS en het Westen (IMF, Wereldbank…). Zo richtte de BRICS een eigen ontwikkelingsbank op, een eigen betalingssysteem, een instituut voor gezamenlijke statistische publicaties en een fonds voor reserve-munteenheden.
Sancties, economische oorlog
Sinds 2009 pleiten de BRICS-landen voor een de-dollarisatie van de wereldhandel. De dominantie van de Amerikaanse dollar beëindigen is een van hun prioritaire doelstellingen. Vooral China en Rusland spelen hierin een voortrekkersrol rol, wat uiteraard op vijandigheid van Washington en zijn Europese vazallen kan rekenen.
De kern van het conflict tussen Washington-Londen-Brussel en Moskou-Peking is economisch-financieel en gaat ook over de rol van de staat. Moskou en Peking aanvaarden ook niet dat Washington, Londen en Brussel de westerse dominantie willen voortzetten in een unipolaire wereld, waarin de dollar als wereldwijde handelsmunt vandaag gebruikt wordt als sanctiewapen.
Denk aan de sancties waarvan Cuba, Noord-Korea, Syrië, al zestig jaar lang het slachtoffer zijn. Eind vorige, begin deze eeuw, werd een tandje bij gestoken met economische oorlogsvoering tegen “onwillige” landen zoals Iran, Libië, Irak, Venezuela, Wit-Rusland en recent Rusland en China.
Het gemak waarmee de Amerikanen de dollar als sanctieknuppel gebruiken stuit op steeds meer tegenstand van de BRICS-landen. Rusland, India en China hebben politiek, militair en economisch het nodige gewicht om daartegen in verzet te gaan. Maar ook middelgrote landen sluiten zich erbij aan, zoals Brazilië, Argentinië, Iran … Is dit het einde van de gouden eeuw van de dollar?
Het gemak waarmee de Amerikanen de dollar als sanctieknuppel gebruiken stuit op steeds meer tegenstand van de BRICS-landen
Agathe Demarais, de directeur van het Britse Economist Intelligence Unit (EUI), de studiedienst van het prestigieuze tijdschrift The Economist schreef over de VS-sancties het boek Backfire. Sancties zijn al lang het favoriete wapen van de VS, zegt ze. De reactie van de regering-Biden op de speciale operatie van Rusland in Oekraïne is veelzeggend: ze legde onmiddellijk economische strafmaatregelen op aan Moskou en riep wereldwijd alle landen op hetzelfde te doen.
Sancties zijn bij de Amerikanen populair: ze vullende de ruimte tussen lege diplomatieke verklaringen en moorddadige militaire interventies. Volgens Agathe Demarais zou de gouden eeuw van de Amerikaanse sancties vlug kunnen eindigen. Wat ons inziens nogal optimistisch is.
Naar soevereiniteit met nationale valuta’s
Agathe Demarais noemt drie jaartallen die de drang naar de-dollarisering sterk hebben aangescherpt. Het eerste is 2012, toen de VS Iran loskoppelden van het Swift-systeem, dat wereldwijd alle internationale betalingen afhandelt onder controle van de Amerikanen. Rivalen vroegen zich meteen af of zij, na Iran, de volgende zouden worden. In 2014 straften de westerse landen Rusland na de toetreding van de Krim tot Rusland, wat Moskou ertoe aanzette om van economische autonomie zijn prioriteit te maken. En in 2017 ontketende Washington een handelsoorlog tegen Peking, die de hightechsector snel trof.
Door de export van hun kennis op het gebied van halfgeleiders naar China te beperken lieten de Verenigde Staten alle tegenstanders weten dat hun toegang tot sleutelsectoren van de VS-technologie beperkt is.
Dat alles droeg ertoe bij dat er georganiseerd verzet kwam van de BRICS-landen en dat ook steeds meer andere landen overeenkomsten sluiten voor nationale valutawissels.
Demarais geeft aan dat China volop het gebruik van andere valuta is gaan stimuleren om de Amerikaanse dollar bij betalingen te omzeilen. Het tekende al met meer dan 60 landen overeenkomsten, goed voor 500 miljard US-dollar, waaronder Argentinië, Pakistan, Rusland, Zuid-Korea, Zuid-Afrika, Turkije en de Verenigde Arabische Emiraten. In 2020 betaalde China voor het eerst meer dan de helft van zijn handel met Rusland in andere valuta dan de Amerikaanse dollar.
Steeds meer andere landen sluiten overeenkomsten voor nationale valutawissels
Rusland en China ontwikkelden betaalkanalen met de yuan en de roebel. Andere landen volgden het voorbeeld, waaronder India. Toen dit land in 2019 het Russische S-400-luchtafweersysteem kocht, dreigden de Amerikanen met sancties. Maar New Delhi en Moskou hebben wapenhandelsovereenkomsten in eigen valuta’s uit de Sovjettijd nieuw leven ingeblazen. India betaalde Russische raketten in roepies en roebels.
Swift geswitcht
Een andere manier om zich te wapenen tegens Westerse sancties is de ontwikkeling van een eigen betalingssysteem, los van Swift. Swift is een onder Amerikaanse controle werkend systeem (Society for Worldwide Interbank Financial Telecommunication) met hoofdzetel in België (Terhulpen). Het levert diensten aan 11.000 financiële instellingen uit 200 landen.
Het systeem is het grootste in de wereld. De totale loskoppeling werd maar één keer gebruikt: tegen Iran. Tegen Rusland werden sterk beperkende maatregelen genomen. Om de dreiging van Swift te vermijden besloten China en Rusland een eigen betalingssysteem op poten te zetten.
Het Russische alternatief voor Swift is SPFS (System for Transfer of Financial Messages). Het Chinese alternatief is bekend als CBIPS of het Cross-Border Interbank Payment System. Ze kunnen nog niet concurreren met Swift, maar het feit dat ze bestaan is een overwinning voor Moskou en Peking. Volgens Agathe Demarais is het toch al belangrijk voor China en Rusland: zowat 1.300 banken en meer dan 100 landen maken ervan gebruik.
Een derde instrument om de Amerikaanse sancties te counteren is het gebruik van digitale valuta. China loopt hierin voorop. Bijna 300 miljoen Chinezen gebruiken de digitale yuan. Deze digitale valuta zijn niet geprivatiseerd maar worden uitgegeven door de Centrale Bank van China en worden opgeslagen in de smartphones van Chinese burgers. Deze digitale yuan beschermt China tegen sancties.
Goudkoorts
Aan wat Agathe Demarais schrijft kan worden aan toegevoegd dat ook de goudvoorraad van de landen belangrijk is. En vooral de plaats waar het goud wordt bewaard. Rusland bijvoorbeeld bleek bijna immuun voor de economische oorlog van het Westen. Het had op die sanctie geanticipeerd door dollars en Amerikaanse staatsobligaties af te stoten en de vrijgekomen kapitalen te investeren in de aankoop van goud.
Vandaag zijn de Russische goudreserves de grootste ter wereld en liggen ze in Rusland zelf opgeslagen. Rusland nam ook een batterij aan maatregelen van economische en financiële aard.
De goudreserves van westerse landen zoals België zijn voornamelijk opgeslagen in het Verenigd Koninkrijk en de VS. Landen die een zelfstandige koers proberen te varen zoals Venezuela kennen nu de prijs van de goudkoorts van de Amerikanen en Britten. Onder het regime van de westers gebonden oligarchie in de vorige eeuw werd het grootste deel van de Venezolaanse goudvoorraad opgeslagen in Londen.
Toen de opvolger van wijlen president Hugo Chàvez, president Nicolas Maduro en zijn progressieve regering het goud wensten aan te spreken voor sociale ontwikkelingsnoden, werd het geconfisqueerd door Londen. Dat is een fundamentele aanval op de soevereiniteit van een staat en herinnert landen van de BRICS aan de koloniale en imperialistische praktijken van het Westen.
De BRICS-ontwikkelingsbank
In het verlengde van het streven naar minder afhankelijkheid van het Westen, heeft de New Development Bank (NDB) van de BRICS-landen (plus Egypte, Bangladesh en de VAE) besloten leningen aan te bieden in de lokale valuta van de lidstaten, zo verklaarde de nieuwe directeur van de NDB (sinds maart jl.), Dilma Rousseff, de gewezen linkse president van Brazilië (2011-2016): “De verschuiving naar lokale valuta is een stap in de richting van de de-dollarisering. Daardoor zal liefst 30 procent van het totale geleende bedrag niet in dollar zitten”.
In januari 2023 verklaarde de Zuid-Afrikaanse minister van Buitenlandse Zaken Naledi Pandor dat “de BRICS-groep een eerlijker geldsysteem zal ontwikkelen om de dominantie van de dollar te verzwakken. De vandaag geldende systemen hebben de neiging om zeer rijke landen te bevoordelen en zijn vaak een echte uitdaging voor onze landen. Zuid-Afrika moet betalingen in dollars doen, wat veel duurder is dan in onze verschillende valuta.”
Er zijn nog heel wat landen uit het Zuiden kandidaat voor lidmaatschap van de BRICS. Het zal onder meer hierover gaan in augustus e.k. in Johannesburg (Zuid-Afrika), waar de 15de BRICS-top zal worden georganiseerd.
Een diplomaat zei ooit: “Een vijand zijn van de Amerikanen is erg, maar een vriend zijn is fataal.” De BRICS-landen willen noch hun vijand noch hun vriend zijn. Ze willen een onafhankelijk standpunt innemen. Daarom weigerden ze ook eensgezind om sancties toe te passen tegen Rusland naar aanleiding van de Oekraïne oorlog.
Europa voert – tot zijn eigen scha en schande – de agenda uit van Washington
We staan dus voor een tweede dekolonisatiegolf die niet van een leien dakje zal lopen. Met de BRICS-landen staat het Zuiden in een veel betere uitgangspositie dan bij de eerste: economisch, politiek, militair, qua aantal hooggeschoolde technici en intelligentsia.
Welke rol speelt Europa? Europa voert – tot zijn eigen scha en schande – de agenda uit van Washington. Bij de BRICS-landen heerst daarover binnenskamers misprijzen en ook in Europa, zij het vandaag marginaal. Staat Europa, inclusief bepaalde stromingen bij links en de progressieven, aan de verkeerde kant van de geschiedenis van de grote nieuwe wereld waarvan de BRICS-landen de emanatie zijn? Bron: DWM
Volgens Neutr-On moeten we naar één wereldmunt. Die wereldmunt zal voor meer stabiliteit, minder fluctuaties, meer vrijheid en geen wisselkosten. Als voorbeeld kunnen we naar de Euro kijken. In het begin was veel twijfel over de Euro en veel tegenstand maar ondertussen heeft de Euro zijn kracht bewezen.
De ECB is de centrale bank van de landen van de Europese Unie die de euro gebruiken. Onze belangrijkste taak is de prijzen stabiel te houden. We doen dit door ervoor te zorgen dat de inflatie laag, stabiel en voorspelbaar blijft. Op die manier helpen we u uw besparingen en uitgaven te plannen. Alle info op:
Zonder beschermingsmaatregelen zou de pensioenkloof tussen mannen en vrouwen nog veel groter zijn. Vrouwen bleven vroeger nog veel vaker thuis om voor de kinderen te zorgen of mee te werken in de zaak van hun man.
Een huwelijkspartner van een werknemer of een ambtenaar die overleden is, kan onder bepaalde voorwaarden recht hebben op een pensioen voor nabestaanden. Ook ex-huwelijkspartners en weeskinderen van ambtenaren kunnen er recht op hebben. De huwelijkspartner moet in 2023 minstens 49 jaar zijn. Die minimumleeftijd stijgt naar 49,5 jaar in 2024 en 50 jaar in 2025. De beslissing om de minimumleeftijd op te trekken, werd genomen door de regering-Di Rupo.
In december 2017 bedroeg de pensioenkloof tussen mannen en vrouwen 24 procent. Zonder afgeleide pensioenrechten, zoals het overlevingspensioen, zou de kloof 50 procent geweest zijn, meer dan dubbel zo groot. Dat becijferde het Kenniscentrum Pensioenen in een rapport. Bij de 85-plussers zou de genderpensioenkloof zonder remediëring van het overlevingspensioen oplopen tot 73 procent. In die groep bevinden zich uiteraard veel meer weduwen dan onder de onlangs gepensioneerden. De oudste groep vrouwen heeft gemiddeld ook de minste eigen pensioenrechten opgebouwd (568 euro gemiddeld).
Het echtscheidingspensioen heeft minder impact, omdat het over kleinere bedragen en een kleinere groep mensen gaat. Op een echtscheidingspensioen kunnen mensen maar aanspraak maken als ze zelf de pensioenleeftijd al bereikt hebben en voor de jaren dat ze gehuwd waren.
Het verschil in pensioenbedrag tussen mannen en vrouwen ligt in België lager dan in de buurlanden, volgens het rapport. 1.469 euro was eind 2017 het gemiddelde pensioenbedrag bij vrouwen, terwijl dat bij mannen 1.920 euro was. Zonder de afgeleide rechten van het overlevingspensioen en, in veel mindere mate, het echtscheidingspensioen zouden die bedragen nog veel verder uiteen liggen.
De deelnamekloof, ofwel het aantal vrouwen zonder pensioen ten opzichte van het aantal mannen zonder pensioen, is dan weer substantieel hoger in België dan in de buurlanden. Zo’n 9,8 procent van de vrouwelijke 65-plussers ontvangt geen pensioen, tegenover 1,7 procent van de mannelijke.
Wij gebruiken cookies om de werking van onze website te verbeteren
Functional Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistics
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door uw Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een website of over verschillende websites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
