by Frans Dams | jul 1, 2023 | Geen categorie
Een te hoge werkdruk, te lage lonen, onmogelijke uren, beperkte infrastructuur, emotionele belasting door de uitzichtloze tekorten,… de redenen waarom het moeilijk haalbaar is om in de zorg te werken, zijn niet op één hand te tellen. In combinatie met een groeiende tendens naar verdere industrialisering van de zorg die ten koste gaat van zowel het personeel als de patiënten, is er geen tijd meer te verliezen om te investeren in de zorg.
De huidige middelen moeten besteed worden waarvoor ze dienen: voor concrete zorg en niet voor meer management. “Professionalisering” van de non-profit in combinatie met industrialisering leidt tot een loodzware hiërarchie/bureaucratie die handen vol geld kost. En peperdure consultants pikken méér dan een graantje mee. Overconsumptie vanwege de aard van financiering (prestatiegeneeskunde) blijft een hot item in de gezondheidszorg. Een controle van het management door volledige transparantie via het openen van de boeken is cruciaal.
Stop de besparingen! Meer personeel voor uitgebouwde diensten!
Op lokaal niveau is de besparingsronde al volop bezig, mede door schulden die naar de gemeenten werden doorgeschoven. In Gent krimpt het buurtwerk met 10%. In Antwerpen is een hele besparingsronde bezig in tal van voorzieningen zoals de jeugdzorg, in Denderleeuw wordt zelfs de samenlevingsopbouw (SAAMO) geschrapt. De laatste beslissing werd dankzij acties 3 maanden opgeschort! Meer strijd is nodig, want onder geen enkel bestuur is het sociaal werk veilig.
De verkiezingen in 2024 zullen op alle niveaus gaan over waar men wil besparen, niet of er bespaard moet worden. Via een ‘begroting in evenwicht’ om de winsten van grote bedrijven te garanderen, zal onze sociale zekerheid en ons zorgstelsel verder uitgehold worden. We mogen niet wachten tot aan die verkiezingen om het verzet op te bouwen. Want ondertussen leiden de tekorten tot negatieve gevolgen op onze fysieke en mentale gezondheid, én het personeel uit de sector slaat op de vlucht.
Stop de vlucht uit de zorgsector! 30-urenweek zonder loonverlies en bijkomende aanwervingen!
Door de vlucht van personeel is het personeelstekort is nu nog groter geworden. Na Covid volgde een massale exodus. Naast de eisen voor meer personeel, meer middelen en hogere lonen, moeten we de 30-urenweek als concreet strijdpunt opnemen om de jobs in onze sector terug werkbaar en aantrekkelijk te maken.
Als we in onze sector bijvoorbeeld 4 dagen werken aan 7u 30min per dag dan zou dit al enige ruimte voor recuperatie creëren om een gezonde verhouding met het privéleven te ontwikkelen. Door arbeidsduurvermindering zonder loonverlies te voorzien, zouden in de praktijk zelf heel wat werkenden meer loon dan nu verdienen. Want heel wat zorgverleners werken deeltijds aan een lager loon uit noodzaak om de werkdruk leefbaar te houden en om thuis onbetaalde arbeid in het gezin op te nemen. Anderen gaan hun laagbetaalde job combineren met o.a. flexijobs, interim, dagcontracten,… om een degelijk inkomen te verwerven.
37% van de Vlamingen die voltijds werken, acht het waarschijnlijk aan de slag te gaan in de vierdaagse werkweek. Zo’n omwenteling kan alleen maar slagen als er bijkomende aanwervingen zijn die de nodige arbeid kunnen verrichten. Massale investeringen, om de wachtlijsten weg te werken en iedereen van hulp te voorzien, zijn nodig om uit de miserie te komen.
Er is geld om te investeren!
Volgens een berekening van Olivier Pintelon (ABVV) op basis van cijfers uit 2018-2019 zou een collectieve arbeidsduurvermindering tot 30 uur in de zorgsector (pc 330) 1,7 miljard euro meerkost vragen. Niet betaalbaar? De rijken werden rijker, in die zin is de miljonairstaks een stap in de goede richting om meer middelen beschikbaar te maken voor de zorg en het sociaal werk. Tegelijk moeten we waarschuwen voor de kapitaalvlucht die daarbij dreigt. Om dit en verdere uitbuiting te vermijden, kunnen we verder gaan door de farma-industrie, de energiesector en de bankensector in publieke handen te nemen door nationalisatie.
Janssen Pharmaceutica was in 2020 nog de grootste verdiener met 2,2 miljard euro winst, voor GSK (1,8 miljard euro) en Pfizer (868 miljoen euro). In 2022 boekte Belfius nog zijn hoogste winst ooit met 1 miljard euro en kon KBC haar winst maximaliseren tot 2,9 miljard euro (10% meer dan in 2021). Nationalisatie van deze sectoren kan structurele middelen vrij maken om massale te investeren in publieke diensten en ecologische planning om de gezondheid van iedereen te garanderen.
Publieke en Non-Profit sector samen : een opbouwend, escalerend actieplan om te winnen!
Echte overwinningen kunnen we slechts bekomen als we van 13 juni één stap in een opbouwend plan maken. Een plan dat de strijd, in de publieke en non-profit sector, op lokaal, regionaal en federaal niveau met elkaar verbindt. Iedereen moet betrokken worden, want het belangt iedereen aan! Personeelsvergaderingen, al dan niet met werkonderbrekingen, kunnen de basis vormen voor elke volgende stap. Zo nodigden ze in het Brusselse Brugmann Ziekenhuis ook delegees van Delhaize uit om die strijd te versterken en het personeel te mobiliseren. Via regionale vergaderingen kan personeel uit de vele, diverse diensten banden smeden!
Het feit dat Sociaal Werk ActieNetwerk (SWAN) recent de strijdbijl terug opnam via acties in Antwerpen en Denderleeuw tegen de besparingen, tonen een potentieel om de strijdbewegingen te verbinden en te versterken. Daarom moedigen we met LSP deze groep en initiatieven zoals Sociaal Werkers in Actie en Travail Social en Lutte, of platformen zoals de weerbare zorg- en verpleegkundige, aan.
Dit kapitalistisch systeem biedt geen fundamentele oplossingen, naast besparingen drijft het onze sector in verdere commercialisering. Kapitalisten gaan steeds op zoek naar nieuwe winstdomeinen, eigen aan dit systeem waarin je doodgeconcurreerd wordt.
Een gematigd markt bestaat niet, het ontspoort steeds met desastreuze gevolgen. Dit stoppen kan slechts via een escalerend actieplan voor publieke investeringen waarbij een breuk met dit systeem gemaakt wordt. Stop tendering, waarbij organisaties moeten concurreren met commerciële bedrijven en hun slechte werkvoorwaarden, door structureel middelen vrij te maken via nationalisatie van de sleutelsectoren!
Organiseer je om de samenleving fundamenteel te veranderen!
Campagne ROSA : weg met de wachtlijsten Pride is a protest !
In het bijzonder de meest onderdrukte groepen worden slachtoffer van de ellenlange wachtlijsten. Zo zijn de lijsten in de transport ellenlang, en vallen LGBTQIA+ personen sneller uit de boot. Heteronormativiteit heeft een impact op het mentale welzijn waardoor psychische problemen ontstaan. Campagne ROSA (Reageer tegen Onderdrukking, Seksisme en Asociaal beleid) wil de strijd van de arbeidersbeweging versterken tegen alle vormen van onderdrukking, want verdeeldheid van de werkende klasse vergemakkelijkt de kapitalistische uitbuiting. Daarom nemen we de strijd tegen wachtlijsten voor transzorg ten volle op.
Neem deel aan Pride is a protest op 28 juni ! 18u30, Coyendanspark, Gent
Sluit aan bij LSP/PSL
LSP/PSL is een nationale partij die werkenden, jongeren, feministen… organiseert om het kapitalisme omver te werpen en de maatschappij te veranderen. Het kapitalisme brengt ons verdergaande uitbuiting door bedrijven om hun winstmaximalisatie. Wij strijden voor een democratische socialistische samenleving waarin de barbaarsheid van de markteconomie wordt vervangen door een rationele economie die democratisch gepland is om te voorzien in de behoeften van de gemeenschap, met respect voor de planeet. Deze strijd is van nature een internationale strijd en daarom zijn wij op alle continenten georganiseerd via een wereldpartij: International Socialist Alternative (ISA).
Bron: LSP
by Frans Dams | jun 1, 2023 | Geen categorie
Interview met Bart Van der Biest
De zorgcrisis wordt nog dieper. Het antwoord van het beleid is niet om de nodige middelen uit te trekken om de sector aantrekkelijker maken zodat het personeel niet gaat lopen. Neen, er is een groeiende tendens naar verdere industrialisering van de zorg. Dat gaat ten koste van zowel het personeel als de patiënten. We spraken hierover met Bart Van der Biest, BBTK-afgevaardigde in een ziekenhuis en bestuurslid van de beroepsorganisatie Belgische Federatie HBO Verpleegkundigen (BFHBOV) Hij spreekt in eigen naam.
Wat is het grootste pijnpunt in de zorg vandaag?
“Het chronisch tekort aan personeel! Vanuit het beleid worden hier allerlei verklaringen voor gegeven. Zo is het volgens zorgambassadeur Candice De Windt problematisch dat 30% van de studenten verpleegkunde verder studeren. Dat is bizar: ook in andere richtingen studeren jongeren verder. De reden waarom mensen afhaken, zit bij het geheel van werkvoorwaarden.”
“Maar liefst 40% van de verpleegkundigen oefent hun beroep niet uit. Dit is nochtans geen opleiding die je start zonder een concreet doel. In theorie is er geen tekort aan collega’s met een verpleegkundig diploma op zak, maar de werkomstandigheden leiden tot een exodus. Het tekort aan personeel beperkt zich echter niet tot de zorgfuncties. We zien dat ook bij ondersteunende functies zoals de schoonmaak of administratie. De lonen in de sector zijn laag. Als je dan elders meer kan verdienen mét betere uren, is de keuze snel gemaakt.”
“Het probleem van het personeelstekort is nu groter geworden. Velen hebben het lang volgehouden, maar na Covid volgde een massale exodus. Ook in het ziekenhuis waar ik werk, merk ik dat. Sommigen trokken bijvoorbeeld naar het onderwijs, waar er ook veel problemen zijn door het tekort aan middelen. Maar daar moet je tenminste niet werken in weekends en op feestdagen. De uitstroom betekent dat er veel ervaring vertrekt. Dit vertaalt zich in een daling van de kwaliteit van de zorg.”
“De problemen vandaag zijn niet nieuw, maar ze zijn uitvergroot door de Covid-crisis. Decennia van onderinvesteringen maakten dat er een zorgcrisis ontwikkelde. Nu gaan we naar een implosie van de zorg. Zorgnet Icuro waarschuwt voor een ‘zorginfarct’ door de combinatie van meer zorgvraag door de vergrijzing en het tekort aan personeel. Dat maakt dat acht op de tien ziekenhuizen activiteiten afbouwen. We stevenen op een ijsberg af, maar het orkest van de Titanic speelt rustig door.”
Er waren toch extra middelen voor de zorg aangekondigd?
“Minister Vandenbroucke (Vooruit) pakt graag uit met het Zorgpersoneelfonds dat 5000 voltijdse equivalenten extra opleverde. Tegelijk zegt dat niets over de veel grotere uitstroom. Vóór Covid duurde een gemiddelde loopbaan in de zorg zeven jaar, nu zal dat nog een pak korter zijn. Het is een sector die weinig zorgzaam omgaat met het eigen personeel. Als erg vrouwelijke sector komen daar nog specifieke problemen bij, waardoor je eigenlijk kan zeggen dat het een van de meest asociale sectoren is.”
“Het klopt dat er in 2020 extra budget uitgetrokken is voor het sociaal akkoord voor de federale sectoren van de zorg. Er werd 1 miljard euro vrijgemaakt. Daarvan is er 400 miljoen afgedwongen voor het Zorgpersoneelfonds dat in 2019 als amendement van de PVDA op de federale begroting in het parlement gestemd werd onder druk van stakingen in de Brusselse openbare en private ziekenhuizen. Het overgrote deel van de resterende 600 miljoen euro is gebruikt voor IFIC, een nieuw systeem van functieclassificatie met bijhorend loonstelsel. De bedoeling was om een billijk loonstelsel voor de volledige sector op te maken … maar in de praktijk werd het iets anders. Er werd o.a. gekeken naar de ‘gemiddelde marktwaarde’ van de functies die men één voor één gewogen heeft volgens de taken die men uitvoert, de verantwoordelijkheden die men draagt … De exacte percentages voor de verschillende parameters voor de weging zijn nooit vrijgegeven omdat dit teveel discussie zou opleveren. Bovendien wordt de basislogica van het IFIC-model niet toegepast op de grootste groep werknemers, met name de verpleegkundigen. Voor hen blijft het diploma bepalend met een onderscheid tussen bachelors en HBO5.”
“Volgens een berekening van Olivier Pintelon (ABVV) uit 2018-19 zou een collectieve arbeidsduurvermindering tot 30 uur in de zorgsector 1,7 miljard euro kosten. Alle (extra) budgetten voor de sociale akkoorden in de verschillende deelsectoren van de zorg samen bedragen meer dan 1,7 miljard euro, maar er is niets van de fundamentele problemen opgelost. Er wordt gebricoleerd in de marge, terwijl er niets aan de hyperflexibiliteit en stijgende werkdruk wordt gedaan. Dat is waarom collega’s de sector blijven verlaten.”
Van waar komt die hyperflexibiliteit?
“Om het personeelstekort op te vangen worden activiteiten afgebouwd en wordt personeel elders ingezet. Dit vertrekt niet van de zorgnoden. Voor patiënten is het belangrijk dat er verpleegkundigen zijn die hun specialiteit kennen. Daar wilde Maggie De Block destijds al een einde aan maken met haar pleidooi voor algemene verpleegkundigen die overal inzetbaar zijn. Zo werkt het neoliberale bestuur: verpleegkundigen zijn pionnen die verzet kunnen worden. Nochtans kan je een verpleegkundige die jarenlang op de psychiatrie werkt niet zomaar van de ene op de andere dag naar bijvoorbeeld de chirurgie overplaatsen. Dat ondergraaft de kwaliteit in de zorg.”
“Een andere manier om de flexibiliteit op te voeren, is de doorgedreven administratieve last met allerhande informaticaprogramma’s waarbij een verpleegkundige zich voor elke handeling moet verantwoorden. Verpleegkundigen zijn soms meer bezig met zich te verantwoorden dan met de zorg. Er is een opbouw van een hiërarchie met kleine en grote bazen, die allemaal loeren naar wie aan het bed van de patiënt staat. Van achter hun computer kunnen ze alles controleren en wordt het autoritair regime opgedreven. Ondertussen scoort België slecht qua personeelsbezetting. Internationaal wordt 1 verpleegkundige per 8 patiënten gezien als de limiet voor veilige zorg. In België is er 1 verpleegkundige voor 9,4 patiënten en we komen zelfs van 1 per 11!”
“Minister Vandenbroucke gaat verder met de neoliberale plannen die Maggie De Block destijds uitwerkte voor de ziekenhuizen. Ondertussen zijn de ziekenhuisnetwerken een feit. In die netwerken van minstens 2 ziekenhuizen moet er uitgemaakt worden welke (specialistische) zorg door wie wordt aangeboden. De sluiting van materniteiten is het eerste voelbare gevolg. In totaal zijn er 25 ziekenhuisnetwerken. Voor bepaalde zorg zullen patiënten hierdoor veel verder moeten reizen. Met de ziekenhuisnetwerken kan er ook bespaard worden op ondersteunende diensten via de oprichting van gezamenlijke externe logistieke platformen die onder een ander paritair comité vallen met slechtere arbeidsvoorwaarden.”
“De tekorten worden aangegrepen voor een verdere industrialisering van de zorg. Dit gaat gepaard met een verdere hiërarchisering waar in de toekomst de bachelor in de verpleegkunde als ploegbaas een team van goedkopere zorgfuncties zal moeten aansturen. Dit is een hele stap terug in de tijd. Vroeger was er ook sprake van taakverpleging maar dit moest plaats maken voor een holistische benadering van de patiënt en geïntegreerde zorg. Dit zal in de toekomst nog meer naar het rijk van de theorie verwezen worden. De degradatie van de HBO5-verpleegkundigen kadert daarin.”
Wat moet er dan wel gebeuren?
“Fundamentele problemen vragen fundamentele oplossingen. Er moet een collectieve arbeidsduurvermindering komen. Zelfs in de brainstormsessies die Vandenbroucke organiseert met onder meer de vakbonden en beroepsorganisaties wordt erkend dat de 38-urenweek in de zorg niet meer van deze tijd is. Het is hoog tijd dat de 30-urenweek afgedwongen wordt! Dat zou de job meteen aantrekkelijker maken.”
“Er zijn dringend meer middelen nodig. In de federale begroting van 2024 moet er geld voor de sector voorzien worden. Wachten tot na de vorming van een nieuwe federale regering is geen optie, al helemaal niet indien de regeringsvorming opnieuw maanden- of jarenlang aansleept. Tijdverlies voor extra budget kan de zorgsector zich niet permitteren!”
“De betoging van 13 juni is belangrijk. Eerder werd al op 31 januari betoogd. Toen was de opkomst dubbel zo hoog als voordien verwacht door de vakbondsleiding. Het toonde hoe diep de woede zit. Die betoging werd bovendien goed voorbereid met materiaal dat ruim op voorhand beschikbaar was. Met vingerknipacties om de paar maanden zullen we er echter niet komen. Er is een escalerend actieplan nodig dat gekoppeld wordt aan duidelijke eisen zoals arbeidsduurvermindering en meer middelen. Dit actieplan moet op 13 juni aangekondigd worden, geen maanden nadien.”
“In 2019 waren er acties en stakingen in alle Brusselse ziekenhuizen, zowel private als publieke. De directe aanleiding toen was een technische discussie rond het sociaal akkoord. In Brussel werd dit echter opengetrokken en werd de ontmenselijking van de zorg aangeklaagd. Die bredere insteek versterkt de mobilisatie en de steun van de publieke opinie.”
“Vandaag is de kwestie van arbeidsduurvermindering essentieel. Een 30-urenweek betekent niet alleen dat de werkomstandigheden menselijker worden, maar vergt ook een volledige reorganisatie van de sector. Het is positief dat de eis van arbeidsduurvermindering opgenomen is door het gemeenschappelijk vakbondsfront. Dit is geen eis om enkel uitgespeeld te worden bij de sociale verkiezingen, er is nood aan een beweging om het effectief af te dwingen.”
Bron: LSP
by admin | dec 4, 2022 | Geen categorie
Korting van één miljard op patronale bijdragen “mogelijk staatssteun,” zegt Raad van State. PVDA: “Trek dat cadeau voor het grootbedrijf in”, zegt Gaby Colebunders (PVDA).
De federale regering besliste in oktober om de patronale bijdragen tijdens de eerste helft van 2023 met 7% te verlagen, ter compensatie van de loonindexering. In een advies op de Programmawet die het begrotingsakkoord moet uitvoeren noemt de Raad van State die maatregel nu “mogelijk staatssteun” en in contradictie met Europees recht.
ppositiepartij PVDA vraagt dat de vermindering ingetrokken wordt, omdat die de financiering van de sociale zekerheid ondergraaft. “Bovendien bevoordeelt de maatregel vooral die bedrijven die nu enorme overwinsten maken, zoals Engie,” zegt PVDA-volksvertegenwoordiger Gaby Colebunders. “Het zijn vooral de grote bedrijven die profiteren van dat miljard euro steun. Kleine zelfstandigen en bedrijven, die vaker in moeilijkheden komen, zijn veel meer gebaat met een ambitieus prijsplafond op energie.”
In haar advies1 stelt de Raad van State: “Uit wat voorafgaat volgt dat de ontworpen maatregelen mogelijk kunnen worden gekwalificeerd als staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU.” Het grootste vraagteken is volgens de instantie of het om gerichte steun gaat. Daarom stelt de Raad van State voor dat de regering de maatregel ‘on hold’ zet en een toetsing laat doorstaan door de Europese Commissie. Indien die zou beslissen dat het om staatssteun gaat, kan de maatregel achteraf nietig worden verklaard.
Volgens PVDA is België intussen kampioen in loonsubsidies aan bedrijven. “Tegen 2027 krijgen Belgische bedrijven jaarlijks bijna €17 miljard euro korting, zogezegd om hun concurrentiekracht te bevorderen,” reageert Gaby Colebunders. “Ondertussen zegt het Rekenhof dat er in 2022 uitzonderlijk hoge dividenden zijn uitgekeerd, en zijn de winstmarges hoger dan die van onze buurlanden. Dit cadeau van de regering is een nieuwe slag voor de sociale zekerheid. Het zijn die maatregelen die de betaalbaarheid van onze pensioenen en gezondheidszorg ondergraven.”https://www.dekamer.be/FLWB/PDF/55/3015/55K3015001.pdf
