De grote vakbonden hebben het slappe loonakkoord goedgekeurd.
De werknemers krijgen 150 euro netto extra, verspreid over 6 jaar: dat is 25 euro per jaar, een klein broodje per maand. Dat is schandalig.
Eerst legde de recentste interne verkiezingen over het sociaal akkoord al een tweestrijd bloot die er heerst tussen hun Vlaamse en Waalse aanhang. Het sociaal akkoord werd goedgekeurd met 72 procent van de Vlaamse stemmen. Maar 84 procent van de Waalse stemmers stemde echter tegen. Resultaat: het akkoord werd goedgekeurd met 49,06 procent voor en 49,01 procent tegen.
Nu blijkt dat er ook nog eens 4.000 stemmen foutief zouden zijn geteld, wat voor een volledig ander verkiezingsresultaat zou zorgen.
Het was Robert Vertenueil, de voormalige sterke man van de FGTB, die de bom dropte op zijn Facebookpagina. Vertenueil werd bijna exact een jaar geleden afgezet als grote baas van die FGTB, omdat hij een gemediatiseerde ontmoeting had gehad met Georges-Louis Bouchez (MR). Eergisteren postte Vertenueil en bijzonder scherpe tussenkomst over de interne kiesuitslagen. “Wat dit communiqué niet zegt is dat de Waalse afdeling het akkoord met meer dan 80 procent heeft verworpen“, schrijft hij. “Dat is niet min als resultaat en toch heeft die verpletterende meerderheid het niet gehaald tegen de resultaten van de Vlaamse en Brusselse stemmen binnen de socialistische vakbond.”
1.000 stemmen verschil, 4.000 verkeerd geteld.
La Dernière Heure ging vervolgens verder op onderzoek. Deze achterhaalde hoe nipt de verkiezingsuitslag uiteindelijk was. 2.273.638 stemmen, waarvan 1.115.483 die “ja” stemden en 1.114.414 die “neen” gaven. Dat betekend dus een dikke 1.000 stemmen verschil. Daarnaast dus ook een groot verschil tussen de twee kanten van de taalgrens.
Toen achteraf bleek dat er dan ook nog eens 4.000 stemmen verkeerd werden geteld begon de interne crisis ongekende hoogtes aan te nemen. 3.950 neen-stemmen van de Waalse jongerenvakbond zouden te laat zijn binnengekomen en vervolgens als onthoudingen zijn meegerekend. Deze stemmen konden dus de doorslag zijn geweest om het akkoord af te voeren. De crisisbijeenkomst van de top van de socialistische vakbond besliste om de uitslag toch te laten voor wat het is. Het akkoord blijft voorlopig goedgekeurd.
Fraude en bedrog zijn nog altijd aanwezig bij de grote vakbonden.
Dat leidde tot een crisisbijeenkomst van de top van de socialistische vakbond. Wat te doen met de te late stemmen? Toch een herroeping van het resultaat? Voorlopig komt het zover niet: zowel Miranda Ulens, de grote baas aan Vlaamse kant, als Thierry Bodson aan Franstalige kant, hebben nog geen signaal gegeven: voorlopig blijft het dus zoals het is, het akkoord werd goedgekeurd.
Het signaal van de FGTB valt, los van de polemiek rond al dan niet getelde stemmen, niet te negeren. De diepe afkeer aan Franstalige kant voor de loonnormwet – de zogenaamde “wet van ’96” – die deze keer 0,4 procent loonopslag maximum toeliet, is symptomatisch: de rode vakbond eist veel fundamentelere hervormingen dan dit sociaal akkoord. In zijn richting wel te verstaan.
En hij staat niet alleen. Belangrijk om mee te geven is dat ook binnen het ACV een dergelijk schisma bestaat: ook daar koos de Waalse vleugel massaal tegen het akkoord, terwijl de Vlaamse meerderheid wél instemde.
De diepe frustratie bij de Waalse vakbondsmilieus – waar de PTB-PVDA een stevige invloed heeft opgebouwd – met wat zij “het rechtse beleid uit Brussel” noemen, staat zo in schril contrast met de houding van de Vlaamse vakbondsvleugels.
Onderliggend zijn de uitdagingen op de arbeidsmarkt ook helemaal anders: aan Vlaamse kant kampt men met quasi-tekorten en lage werkloosheidscijfers. In Wallonië en zeker Brussel is dat een ander verhaal, dat ook een ander beleid vergt.
Het sentiment bij de Waalse FGTB is al veel langer dat men gebogen gaat onder het juk van een Vlaamse meerderheid: niet toevallig is historisch gezien de vakbond regionalistisch, met de legendarische André Renard als voorbeeld.
Bij de benoeming van Pierre-Yves Dermagne (PS), een regionalist die overkwam van de Waalse regering, was er ook de verwachting binnen de Vlaamse regering dat er over het verder regionaliseren van het arbeidsmarktbeleid zou kunnen worden gepraat. Voorlopig gebeurt dat niet: Vivaldi toont nauwelijks appetijt om de communautaire toer op te gaan.
Maar de PS zit wel met een huizenhoog probleem, nu blijkt dat haar achterban helemaal niet mee is met het akkoord waarover de partij zelf zo jubelend was. “Het akkoord van vandaag is een overwinning voor de werknemers. Ons sociaal overlegmodel is springlevend”, had Dermagne vlak na de uitslag, nog triomfantelijk als boodschap uitgestuurd. Niet dus. Meer en meer PS-leden stappen over naar PTB. De vraag is hoe lang zo’n situatie voor de PS houdbaar blijft.