Ik vind het mensonterend en discriminerend dat de wet op toegankelijkheid, die al via een ministrieel besluit werd goedgekeurd in 2010, nog altijd niet wordt toegepast of gehandhaafd.
Vooral in de privé sector is het huilen met de pet op. Probeer maar eens naar toilet te gaan met de rolstoel in eender welke stad of dorp. Als je al binnen kan over de onnoemelijk vele drempels, mag je al blij zijn dat je een pintje kan gaan drinken, meestal op voorwaarde dat je pampers draagt of je plas kan ophouden wat sowieso al niet gemakkelijk is voor vele mensen met een beperking. Zelfs winkels, dokterspraktijken, apotheken, advocatenkantoren … zijn vaak niet toegankelijk. Publieke toiletten zijn er veel te weinig en vaak nog onverzorgd.
De Eurosleutel werd bedacht voor mensen met een fysieke handicap of functiebeperking, maar in België zal je niet te veel toiletten aantreffen waarop die sleutel past. Vraag maar eens aan de dames waar zij naar het toilet moesten gaan toen, omwille van corona, alle horecazaken waren gesloten. Welnu, dat is voor de meeste mensen in de rolstoel en/of met een functiebeperking zo voor heel hun leven.
Al 30 jaar geleden vocht ik voor toegankelijkheid. Toen haalde ik de rechters van hun troon en eiste van hen dat zij mij zouden berechten op de binnenkoer van het gerechtshof in Hasselt, want met de rolstoel kon ik het gerechtshof niet binnen.. Ze stonden, pruilend in een druilerig weertje op de binnenkoer van de rechtbank om mij te veroordelen tot een geldboete omdat ik een tiental keren mijn wagen had geparkeerd voor auto’s die onterecht op de voorbehouden plaats voor mensen met een beperking geparkeerd stonden. Mijn wagen werd dan afgesleept maar ik weigerde de boete te betalen. Omdat dit sensationeel nieuws was, haalde ik toen alle voorpagina’s van de kranten. Later ben ik in de politiek gestapt en heb ik het toegankelijkheidsbureau helpen opstarten waar ik jaren ondervoorzitter van was.
Het is een regelrechte schande dat ik nu als 77-jarige nog altijd moet knokken om de wet op toegankelijkheid toe te passen en te handhaven.
Het is een regelrechte schande dat ik nu als 77-jarige nog altijd moet knokken om de wet op toegankelijkheid toe te passen en te handhaven. Daarom heb ik samen met 2 andere mensen een petitie opgestart om nog maar eens de politici het vuur aan de schenen te leggen.
Bijna dagelijks rijd ik met de rolstoel in Hasselt rond om handtekeningen te vragen aan de mensen, die bijna allemaal instemmend de petitie tekenen.
Ik zal de ministers Somers en Demir uitnodigen om even met mij de markten een dagje af te schuimen en dan zullen ze alras merken dat ik op een maand tijd in principe meer stemmen binnenhaal dan de ministers bij hun verkiezingen. Dit bewijst alleen meer dan 90% van de bevolking wil dat het hoog tijd wordt om de discriminatie weg te werken.
Hoe kan de inclusie toegepast worden als zelfs de fysieke toegankelijkheid ontbreekt? Hoe kan een mens met een beperking gaan werken als hij of zij niet eens een trein of een bus kan nemen? Hoe kunnen ze deelnemen aan het sociale en culturele leven? Hoe, hoe, en nog eens hoe, tot ze uitgeteld van teleurstelling zich opsluiten en alleen nog in hun dromen het ‘Land Utopia’ bereiken zonder fysieke hindernissen.
Ondertussen werd al een parlementaire vraag hierover aan de bevoegde ministers gesteld.
Hopelijk haalt hun antwoord het nieuws en wordt er eindelijk werk van gemaakt.
Halen we het niet, dan beloof ik nu dat ik als wildplasser zal aangehouden worden voor de deuren van het Vlaams parlement en hoop ik, samen met Dante, dat ze mogen branden in de hel.
Bron: DeWereldMorgen