Momenteel werkt Hilde Van Mieghem aan een TV-reeks over oudermishandeling. Dat blijkt een uitdaging. Experten zijn dun gezaaid en weinig slachtoffers zijn bereid te getuigen.
Hoe lopen de voorbereidingen voor de nieuwe reeks?
“Ik ben me nu al een tijd in het thema oudermishandeling aan het verdiepen en ik ben echt geschokt: het is het taboe der taboes. De overheid en de samenleving zien het probleem niet. Wat er binnen een gezin gebeurt, dat is heilig, daar moei je je niet mee.”
“Eigenlijk zou je het zelfs geen taboe mogen noemen, want van een taboe weet men nog dat het bestaat. Als ik mensen op straat zou aanspreken met de vraag ‘Denk jij dat het veel voorkomt dat kinderen hun ouders mishandelen of terroriseren?’, ben ik er zeker van dat meesten ‘Nee’ zouden antwoorden.”
Toch heb je genoeg aanwijzingen dat oudermishandeling wel degelijk een issue is?
“Absoluut. Signalen vanuit de hulpverlening bevestigen het probleem. Over België zijn er amper cijfers, maar over andere Europese landen hebben we wel cijfers. En we weten ondertussen uit ervaring over onderzoek naar kindermishandeling of partnergeweld dat er weinig verschillen zijn van land tot land.”
‘Als je vraagt: ‘Pleegt jouw kind geweld?’ zegt elke ouder ‘Nee’.’
“Het zal dus deze keer een heel internationale documentaire worden. Hulpverlening en experts zijn hier dun gezaaid. De paar die ik vind, verwijzen me door naar het buitenland. Ook de zoektocht naar ervaringsdeskundigen die willen getuigen leverde voorlopig nog niets op.”
Hoe komt het dat je moeilijk getuigen vindt?
“Als je het hebt over ‘geweld tegen ouders’ gaat de deur meteen dicht. Mensen zien het niet als geweld. Als je vraagt: ‘Pleegt jouw kind geweld?’ zegt elke ouder ‘Nee’. Die wil zijn kind beschermen. De vraag ‘Ben je soms bang van je zoon of dochter?’ of termen zoals grensoverschrijdend gedrag of onhandelbare kinderen maken veel meer los.”
“De loyauteit en onvoorwaardelijke liefde voor het kind, speelt heel erg mee. Ze willen het kind beschermen tegen kritiek, tegen een oordeel. Maar er is ook veel schaamte. De ouder durft er niet mee naar buiten komen omdat ze de schuld bij zichzelf leggen. Ze hebben het gevoel dat ze falen.”
Kijk je vooral naar jonge, minderjarige kinderen die hun ouders terroriseren?
“Nee, de reeks gaat over alle kinderen. Er zijn drie duidelijke groepen. De kinderen en jongeren tot 25 jaar. Dan heb je een hele groep volwassen kinderen die thuis blijven wonen. Niet enkel twintigers, maar ook mensen van pakweg 45 jaar. Ze komen amper hun kamer uit, nemen niet deel aan de samenleving en terroriseren het gezin. Toch slagen de ouders er niet in om het kind op straat te zetten.” Lees verder via deze link