Meer dan 18.000 betogers uit zorg, welzijn en cultuur kwamen op 31 januari op straat. Deze massa die op de been kwam, staat in contrast met de media-aandacht die ze kreeg. Dit doet afbreuk aan zowel de grootte als de ernst van het probleem.
De verpletterende werkdruk, die hand in hand gaat met personeelstekorten, was hét thema van de betoging. Zorg- en hulpverleners kunnen niet meer. En daar zouden we allemaal heel erg bezorgd over moeten zijn.
Zorg is de kern van onze samenleving. Elke dag wordt er massaal gezorgd, en elke dag wordt zorgend werk ondergewaardeerd. Zorg maakt dat we fris gewassen op het werk en op school verschijnen, dat we ook op onze oude dag een helpende hand tegenkomen, dat baby’s hun middageten krijgen en jongeren een luisterend oor vinden. Kortom: het maakt dat onze samenleving draait. Zorg is ook iets dat we graag vergeten. Het is een beetje vies en komt soms met een geurtje.
Zorg is de kern van onze samenleving
Hoewel we allemaal een verzorgende en zorgzame omgeving nodig hebben in ons leven, behoren de mensen die zorgtaken uitvoeren tot de meest ondergewaardeerde, onzichtbare en verwaarloosde werknemers. Daarom kwam de kinderopvang, de bijzondere jeugdzorg, de ziekenhuizen, de psychiatrie, … op straat. Zij dragen de gevolgen van beleid dat hen onderwaardeert en marktdenken vooropstelt. Zij zien elke dag wat dit betekent in hun werk. Zij weten wie ze naar huis sturen als ze hun deuren moeten sluiten en hoe ze mensen in de steek laten als ze handen tekort hebben.
Zorg behoeven betekent dat we iemand anders nodig hebben. In het neoliberale discours is die afhankelijkheid om van te gruwen. Iedereen verantwoordelijk voor het eigen welzijn en de kosten van de nodige zorg. En graag wat winst voor de aandeelhouders van zorginstellingen. Dit neoliberale denken brengt de universele toegang tot gezondheidszorg in het gedrang. Het plaatst efficiëntie boven kwalitatieve en toegankelijke hulpverlening voor iedereen.
Efficiëntie, productiviteit en andere marktprincipes gaan niet goed samen met zorg
Efficiëntie, productiviteit en andere marktprincipes gaan niet goed samen met zorg, net omdat zorg altijd tijd vraagt. Deze principes invoeren in zorg en welzijn kunnen daarom niets anders betekenen dan slechtere arbeidsomstandigheden en slechtere hulpverlening. We moeten nadenken over hoe we kwalitatieve en universeel toegankelijke zorg kunnen aanbieden in het belang van de patiënt en cliënt, en niet vanuit een winst gedreven logica.
Beleid maken is keuzes maken. Wanneer de keuzes van onze regeringen niet stroken met een zorgzame maatschappij, moeten we van ons laten horen.
Op 8 maart – internationale strijddag voor vrouwenrechten – komen vrouwen*bewegingen, vakbonden en andere middenveldorganisaties wereldwijd op straat voor investeringen in onze openbare diensten en leefbare zorg voor patiënten en zorg/hulpverleners! Laten we opnieuw met duizenden zijn.
Fauve Peirelinck werkte 4,5 jaar als vroedvrouw in een ziekenhuis, en is momenteel projectmedewerker ‘personeelskrapte in de Brusselse welzijnssector’.
Bron: DeWereldMorgen