De dochter van een collega kreeg te horen dat ze geen examen Nederlands zal hebben. Dat komt goed uit, want het voorbije trimester was er toch al zo goed als geen les gegeven. Het is slechts een van de vele, al te herkenbare anekdotes over het lerarentekort in Vlaanderen.
Over dat zeer schrijnende probleem laten nu ook de grote onderwijskoepels zich horen. In een opiniestuk in De Standaard verwijten de bazen van het vrije (katholiek) en gemeenschapsonderwijs bevoegd minister Ben Weyts (N-VA) een gebrek aan dadendrang. Dat is een lichtjes verbazingwekkende stellingname.
Met de inhoud van hun kritiek is niet zoveel mis. Het actieplan dat de minister lanceerde bij een vorige noodkreet over het lerarentekort zal tekortschieten. En als bevoegd minister is Ben Weyts nu eenmaal de politieke eindverantwoordelijke van het onderwijsbeleid, al gebiedt de intellectuele eerlijkheid wel te zeggen dat de lerarenkwestie al minstens tien jaar aansleept, en bijgevolg de signatuur draagt van opeenvolgende ministers van Onderwijs, van alle kleuren van de regenboog.
Juist daarom verbaast het betoog van de onderwijskoepels nu. Waar hebben zij de voorbije tien jaar gezeten? De ene onderwijsbaas was voorheen kabinetschef van een vorige minister, de ander zit al acht jaar op post. Wat hebben zij concreet gedaan om het lerarentekort weg te werken? In de krant van tien jaar geleden kan je de waarschuwingen terugvinden voor de toenemende instroom van kinderen in het lager en secundair onderwijs, én voor de gelijktijdige uitstroom uit het vergrijzende lerarenkorps. In dezelfde krant kan je lezen dat één op de drie startende leerkrachten snel weer afhaakt – letterlijk dezelfde cijfers als vandaag, tien jaar later. Wat hebben de onderwijskoepels gedaan om die trend te keren?
De onderwijskoepels vinden dat de minister met meer geld over de brug moet komen om oudere, van elders instromende leerkrachten gepast te verlonen. Een terechte eis, maar tegelijk staan die koepels toe hoe in hun scholen zovele jonge krachten met de rook door de schouw verdwijnen. Een van hun blijvende frustraties is dat beginnende leerkrachten soms jarenlang moeten husselen en puzzelen met uurroosters. Veel tijd blijft verloren gaan door administratieve last die amper iets bijdraagt aan de onderwijskwaliteit. Dat vreet de motivatie weg. Wat hebben de onderwijskoepels gedaan om de job van leerkracht en de inhoud van vakken aantrekkelijker te maken?
Ook nu weer klinkt de roep op om een loopbaanpact voor het onderwijspersoneel af te sluiten. Uitstekend idee. Het gaat dan ook al minstens tien jaar mee. Al die tijd beten ministers de tanden stuk op de impasse tussen werkgevers en werknemers, onderwijskoepels en vakbonden. Eenzijdige opiniestukjes zullen die bevroren situatie niet ontdooien.
De huidige ellende is de historische verantwoordelijkheid van alle spelers in het onderwijsveld: politiek, koepels, bonden. Een oplossing zal samenwerking voorbij de eigen taboes en verlangens vergen. De situatie is er ernstig genoeg voor. Bron: De Morgen