Stelt u zich voor: een leerkracht, op drie verschillende scholen werkzaam, verstrikt in de complexiteit van de lessentabelpuzzels. Dit leidt tot een paradox: er is voldoende werk voor mijn vakgebied, maar ik kan niet genoeg uren krijgen. Dus, wat deed ik? Ik stapte over naar het jeugdwerk. Ironisch genoeg verdiende ik daar meer door extra legale voordelen zoals maaltijdcheques en thuiswerkpremies. En nog interessanter, ik gaf workshops in scholen terwijl de reguliere leerkracht aanwezig moest zijn. Mijn klasmanagementproblemen? Die waren er niet. Mijn ervaring in het onderwijs is nu niet meer dan een frustrerende herinnering, een bittere pil die me herinnert aan de onrechtvaardigheden van het systeem.
Collega’s zoals Martine, een toegewijde wiskundeleraar, en Pieter, een leraar geschiedenis, deelden vergelijkbare frustraties. Martine bleef vaak tot laat op school, niet vanwege haar passie voor lesgeven, maar om door de stapel administratief werk op haar bureau te werken. Pieter, aan de andere kant, had moeite om zijn enthousiasme voor geschiedenis over te brengen vanwege te grote klassen en beperkte middelen.
De hervormingszucht van de overheid, vaak abrupt en zonder voldoende overleg, heeft het beroep verder bemoeilijkt. Denk aan de toegenomen zorgnoden van leerlingen, constante betwistingen van beslissingen door ouders, en de afnemende waardering van de maatschappij voor leraren. Het contrast wordt nog duidelijker wanneer je bedenkt dat zelfs Vlaamse ambtenaren met een bachelor extra legale voordelen genieten.
Met het groeiende aantal vacatures op de VDAB en de vele uitdagingen waarmee het onderwijs wordt geconfronteerd, is het geen verrassing dat veel leraren kiezen voor een carrièreswitch. Als we deze trend willen keren, is drastische actie nodig. Een staking op 1 september zou een krachtig signaal zijn aan de samenleving over de diepe problemen in het onderwijs en de dringende behoefte aan verandering.
Terwijl de wereld zich aanpast aan de nieuwe normen die door COVID-19 zijn geïntroduceerd, moeten we het onderwijs heroverwegen. Het is hoog tijd dat we onze leerkrachten de waardering en voorwaarden bieden die ze verdienen. Een staking in september is niet alleen gerechtvaardigd; het is noodzakelijk.
Ben Weyts, de minister van Vlaams onderwijs, heeft al een aantal veranderingen geprobeerd door te voeren. Hoewel zijn inspanningen werden erkend, blijft de verwachte significante impact of “mic drop” uit. Het is duidelijk dat er meer nodig is dan alleen beleidswijzigingen om de diepgewortelde problemen in het onderwijssysteem aan te pakken.
Leerkrachten zijn in veel opzichten ongewaardeerde superhelden. Dag in, dag uit staan ze voor de klas, inspireren ze jonge geesten en dragen ze bij aan de vorming van de volgende generatie. Ze doen dit vaak onder moeilijke omstandigheden, met beperkte middelen en onder waardering.
Daarom is het essentieel dat wanneer leerkrachten hun stem laten horen, ze niet worden overschaduwd. Ze moeten apart staken, zodat hun specifieke eisen en zorgen niet verloren gaan binnen een algemene staking. Alleen dan kan de samenleving de diepte van hun problemen volledig begrijpen en de noodzakelijke veranderingen doorvoeren.
Bron: De Wereld Morgen