Opinie van Thibo Temmerman in De Morgen.
‘Als ik op school rondkijk, ben ik geneigd het lerarenberoep dé zwaarste job te noemen’
Leerkrachten behoren stilaan tot een uitstervend ras, betoogt Thibo Temmerman.
Thibo Temmerman (17) is leerling in het Sint-Lodewijkscollege te Lokeren en lid van cd&v. Hij schreef onderstaand opiniestuk over het lerarenberoep.
Er wordt gezegd dat men volop bezig is met het zoeken naar oplossingen voor het lerarentekort en dat men zo snel mogelijk met tegemoetkomingen zal komen. Waarom duurt alles dan zo lang en komen er maar geen doeltreffende oplossingen uit de bus? Studiezalen zitten volgeladen met leerlingen omdat er geen vervangers op de arbeidsmarkt te vinden zijn. Leerkrachten behoren stilaan tot een uitstervend ras. De nood is bijzonder hoog, maar de reeds ondernomen actie blijft bedroevend beperkt.
Als zoon van een leerkracht Duits-Engels in de derde graad secundair onderwijs en als laatstejaarsstudent economie-moderne talen in het secundair onderwijs op diezelfde school ben ik steeds meer geneigd om het beroep van een leerkracht niet als een van de zwaarste jobs, maar wel tot dé zwaarste job in onze maatschappij te bestempelen.
Veel mensen zijn van mening: ‘Och, een leerkracht, wat moeten zij maar doen?’ en ‘Zijn vier maanden vakantie dan nog niet genoeg?’
Om te beginnen zijn mensen zich nog altijd niet bewust van de planlast bij de leerkrachten. De talloze vergaderingen, stapels verbeterwerk, uren voorbereidend werk, terugkerende onderwijshervormingen en de verplichte bijkomende taken worden al snel vergeten. De voortdurende afkeurende en misnoegde blikken als je het woord leerkracht ook maar durft uit te spreken: dit alles en nog zo veel meer zorgt ervoor dat mensen niet meer voor de job van leerkracht kiezen.
Daarnaast is er ook de motivatie en houding van de leerlingen. Wanneer rond 8 uur de studenten de schoolpoort binnenwandelen, doen ze dat blijgezind. Maar als ze een halfuur later de klas binnenkomen, duurt het niet lang alvorens de eerste hoofden op de schoolbanken belanden. Ze zijn uitgeput na een vermoeiend weekend, volgepropt met activiteiten. Ze moeten uitrusten op school.
Het aantal aandachtige en meewerkende leerlingen is beperkt. Leerkrachten worden niet zelden genegeerd door leerlingen. Vanmorgen nog kreeg mijn leerkracht geschiedenis alweer geen antwoord op zijn nochtans boeiende vraag. Naar goede gewoonte beantwoord ik dan de vraag.
Jammer dat de inzet steeds van slechts enkele leerlingen moet komen. Het beroep van een leerkracht is voor veel jongeren totaal niet sexy en een respectvolle houding tegenover het onderwijzend personeel moet steeds vaker afgedwongen worden. Arrogante opmerkingen als ‘Dat studeer ik niet hoor!’ en ‘Waarom leren we dit eigenlijk?’ worden alledaags. Werkt er iets demotiverender?
Niet dat er geen motiverende momenten meer zijn voor de leerkrachten. En ja, er zijn nog leerlingen en ouders die sympathie opbrengen voor het beroep. Helaas is het de minderheid. Petje af voor de gedreven diehards die er dagelijks voor blijven gaan en het beste uit zichzelf naar boven halen omdat ze er in blijven geloven dat ze goed zijn in hun job en hun doel kunnen bereiken bij de jongeren.
We moeten ervoor zorgen dat het lerarenberoep opnieuw aantrekkelijk wordt gemaakt. Een stijging van het loon alleen is niet voldoende. Er is nood aan respect voor het lerarenambt.
Een opwaardering van dit knelpuntberoep dringt zich op. Niet met woorden maar daden zal het beroep in ere hersteld worden, en zal de instroom van beginnende leerkrachten hopelijk groter worden dan de uitstroom.
Bron: De Morgen