Met zijn boek “The Invention of the Jewish People” (De Uitvinding van het Joodse Volk), wil de Joodse historicus Shlomo Sand, eens en voor altijd duidelijk maken dat de geschiedenis van het Joodse volk en de Joodse natie, één enorme door Zionisten opgeblazen mythe is. Er bestaat geen Joods ras of natie omdat er nooit genetische verbanden en eigenschappen konden worden vastgesteld tussen Joden uit Rusland, Duitsland, Jemen of de Verenigde Staten. Ze behoren niet tot één ras met unieke stamouders. Het enige wat ze gemeen hebben is het Joodse monotheïsme gebaseerd op de Hebreeuwse Bijbel (de Thora), de vijf “heilige” boeken die aan God worden toegeschreven.
“Beloofde land”
De Joden als volk (of natie) met een twee- of drieduizendjarige geschiedenis en een verleden van ballingschap en vervolging, bestaat dus niet. Het beklijvend begincitaat van Shlomo Sands boek luidt: “Een natie bestaat uit een groep mensen, verenigd door een verkeerde algemene opvatting omtrent hun verleden en afkomst, en een gemeenschappelijke afschuw voor hun buren”. Die krasse uitspraak wordt vooral aangetoond en bewezen in de tweede helft van het boek.
Het eerste deel geeft een zeer ruim overzicht van de Joodse geschiedenis zoals die wordt onderwezen in Israël en als vaststaand wordt beschouwd. Daarin stellen Joodse historici alles in het werk om de mythes over het ‘beloofde land’, verbanning of exodus, en ook soms goddelijke tussenkomst, in stand te houden. Ze verzwijgen zorgvuldig alle miraculeuze of goddelijke ingrepen uit Bijbelse teksten (splitsing van de Rode Zee, regen van manna, etc), die hun bewijsvoeringen onaanvaardbaar zouden maken bij ernstige geschiedkundigen.
De herkomst van grote groepen Joden uit de Russische steppegebieden (Khazaria, tussen de Wolga en de Don), uit het noordwesten van de Maghreb, of uit het Iberisch schiereiland, worden door Israëlische historici meestal over het hoofd gezien ondanks het feit dat ze een groot percentage vertegenwoordigen van wat ‘het Joodse Volk’ zou kunnen zijn. Voor deze groepen kan immers geen oude Bijbelse stamvader worden gevonden waardoor ze in de ‘natie’ kunnen worden opgenomen. Het zijn simpelweg bekeerlingen tot een Joods monotheïsme, maar dit standpunt wordt door de Joodse religie ronduit afgewezen.
Afgezien van hun Joods monotheïsme en zijn gedragscodes zijn er geen ernstige aanwijzingen dat deze verre gemeenschappen een bloedverwantschap zouden hebben met de Joodse ‘natie’. Bepaalde Israëlische geschiedschrijvers gaven toe dat veel feiten waarop de bewijsvoering voor een ‘Joodse natie’ steunt, ongegrond zijn, maar ze gingen er wel van uit dat er bloedverwantschap bestaat.
Na de grote doorbraak in recente decennia van het genetisch onderzoek in de biologie, wordt dit van tafel geveegd want bij Joden uit Jemen of Rusland bijvoorbeeld is nooit aangetoond dat er een genetische verwantschap is. Nergens zijn kenmerkende ‘Joodse genen’ aangetroffen.
In de jaren 1950 zijn in Israël onderzoeken gedaan naar gemeenschappelijke vingerafdrukken, en in de jaren 1970 naar een gemeenschappelijk genetisch kenmerk, maar deze onderzoeken draaiden op niets uit. Indien de wetenschap ernstig wordt genomen, zou het logisch zijn dat Joodse wetenschappers hun vergissing toegeven, maar dit is nog niet gebeurd. In tegendeel. Extreem religieuze Joden sluiten zich op in hun ongelijk en in hun scholen wordt zelfs geen onderricht gegeven in wiskunde, natuurwetenschappen of de Engelse taal. Alleen de Bijbel en de Thora tellen.
Verzinsels
Geschiedenissen van naties worden samengesteld en ondersteund door middel van belangrijke nationale gebeurtenissen, herinneringsdagen, verjaardagen, ceremonies en veel overgeleverde verhalen. Dat zagen we al in de televisiereeks ‘Het Verhaal van Vlaanderen’ waarin ook willekeurige keuzes werden gemaakt uit een vaak oncontroleerbaar verleden. De Joodse geschiedenis, zoals ze wordt onderwezen in officiële Israëlische instellingen, bestaat grotendeels uit een geheel van dubieuze waarheden en verzinsels die worden opgediend als feiten en die vaak afkomstig zijn uit de Bijbel.
Ernstige historici hebben aangetoond dat de huidige Palestijnen deel uitmaken van de oorspronkelijke bevolking van Israël, en dat ze in feite behoren tot de Israëlische gemeenschap als volk. Zij hebben meer recht op het grondgebied waar ze wonen, dan Joden uit Midden-Azië of Amerika die naar Israël zijn uitgeweken. Deze mening werd in 1929 onder meer geopperd door David Ben-Goerion, de latere premier van het land: “De lokale bevolking van Palestina behoort even goed tot de afstammelingen van de aloude bewoners van Judea en ook zij zouden moeten opgenomen worden in de gemeenschap van Joden in Israël.” En ‘de bewoners van Hebron staan dichter bij de oorspronkelijke Hebreeuwen dan de grote meerderheid van hen die zichzelf als Joden identificeren.’
De Zionistische extremisten met hun ‘zuivere natie-begrip’ hebben nooit aanvaard dat Palestijnse Moslim-boeren konden worden opgenomen in de ‘warme boezem’ van het Joodse volk. Tegen alle wetenschappelijke bewijzen in, blijven ze beweren dat er een erfelijke eenheid bestaat onder Joden uit de hele wereld.
Later sloot Ben-Goerion zich aan bij de Zionistische gedachte van één groot Joods volk. Vanaf 1967 werd de geschiedenis herschreven en de nadruk gelegd op nationale herinneringen en mythes, die voortaan als enige waarheid zouden doorgaan in de ‘herboren natie’.
“Het Midden-Oosten is vandaag wellicht een van de gevaarlijkste regio’s in de wereld voor hen die zich beschouwen als Jood’ schrijft Shlomo Sand. ‘De reden hiervoor is dat de Zionisten weigeren een Israëlisch volk te herkennen waarin ook de oorspronkelijke bewoners een plaats krijgen. Ze sluiten zich op in een etnocentrische ideologie.’
Het is onmogelijk gebleken een natie te vormen waarbij alle inwoners van het land een seculiere eenheid zouden vormen, want Israël heeft zich vastgeklampt aan de idee van een ‘Joods volk’, waarin de biologische oorsprong en fragmenten van een genationaliseerde religie het criterium uitmaakten om tot dit volk te behoren. ‘En dit’, schrijft Shlomo Sand, ‘is de werkelijke bron van de aanhoudende conflicten.’
Door het feit dat Joden Israël beschouwen als hun eeuwig bezit, en geen rekening willen houden met een bevolking die daar al veel decennia woont, is het land uitgegroeid tot een etnocratie in plaats van een democratie.
“The Invention of the Jewish People” door Shlomo Sand. Uitgeverij Verso, Londen/New York.
Recensent Guido Kindt is een gewezen redacteur van De Standaard en Het Nieuwsblad)
Bron: Uitpers.be