Zo luid De Wever toetert over al wie tegen onderdrukking ingaat, zo stil zwijgt hij over het gegraai van zijn eigen partijmakkers. En hij komt daar nog mee weg ook. Waar blijven de kritische vragen aan de N-VA-voorzitter over de pensioenextra’s van Siegfried Bracke? Zowel de arrogantie van Siegfried Bracke die meent dat het wettelijk plafond van 7.813 euro per maand niet geldt voor zijn pensioen als de oorverdovende stilte hierover vanwege zijn partij spreken boekdelen.
Destijds werd Bracke binnengehaald als ‘wit konijn’. Als journalist was hij alom bekend en werd hij gezien als ‘betrouwbaar’. Een uitstapje naar de politiek vlak voor zijn pensioen leek Bracke wel wat. Hij koos ongetwijfeld voor N-VA omdat die partij aan de winnende hand was en een gebrek aan bestuurservaring had. De ambitie was groot: het ego van Bracke zag zichzelf al in een ministerpost plaats vatten. In 2010 haalde Bracke veel stemmen, maar de zeepbel werd reeds met de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 doorprikt. Toen N-VA in 2014 een rechtse regering kon vormen, werd Bracke geen minister maar Kamervoorzitter. Dat werd opgelegd in het kader van de regeringsvorming, eerder verloor Bracke een stemming in het parlement toen hij zich kandidaat stelde. Het was een troostprijs die Bracke persoonlijk voordeel opleverde: een parlementsvoorzitter verdient evenveel als een minister. Discussies over zijn gegraai – Bracke combineerde de politiek met een betaalde ‘adviseursfunctie’ bij Telenet – maakten zijn positie onmogelijk. In 2018 was hij niet langer lijsttrekker in Gent en in de parlementsverkiezingen van 2019 raakte hij niet herkozen waarna hij ook als gemeenteraadslid opstapte.
De ophef over de pensioenextra van ongeveer 3000 euro bruto per maand bovenop het wettelijk pensioenplafond van 7.813 euro voor oud-voorzitters van de Kamer toont wat de ‘kracht van de verandering’ van N-VA eigenlijk betekent. Siegfried Bracke weigerde om het bedrag boven het wettelijke maximum in te leveren. Waar zijn liberale collega oud-Kamervoorzitter Herman De Croo dat wel deed en alle media afdweilt vol zelfbeklag, begon Bracke een juridische procedure om zijn extra te behouden.
N-VA-voorzitter De Wever is ondertussen te druk bezig met het counteren van de “vergiftiging door het wokisme” om woorden vuil te maken aan de hebzucht van zijn partijgenoten. De strijd tegen woke is volgens De Wever nodig om het vertrouwen te herwinnen om “de beslissingen te nemen die zich opdringen om onze democratie en onze welvaart te borgen.” Over Bracke deed hij slechts één keer een uitspraak, namelijk toen de pensioendiscussie in maart op de agenda kwam. De Wever hield het op de voorzichtige stelling dat indien de pensioenbonus niet legaal was, Bracke deze moest terugbetalen.
De Wever en zijn partij proberen afstand te houden van het schandalenparkoers van Bracke. Een plaats op de lijst zal er niet meer inzitten in 2024. Nochtans was de politieke loopbaan van Bracke een product van de machtshonger van de N-VA. De Wever haalde hem binnen vanuit het idee dat dit zijn partij meer ‘respectabiliteit’ kon geven. Het tegendeel is waar gebleken. Het is niet vanuit een misrekening of een persoonlijk falen, maar omdat N-VA voor haar personeel en ideeën steeds kijkt naar het establishment en woordvoerders van de winstbelangen van de grote bedrijven.
Het feit dat N-VA als eerste staat te springen om de pensioenen aan te vallen en eerder aan de basis lag van de verhoging van de pensioenleeftijd tot 67 jaar, zorgt voor extra zout in de wonde van Bracke. Ons willen ze laten werken tot we erbij neervallen om vervolgens op een armoedig pensioentje amper te kunnen overleven. Voor zichzelf gelden andere regels: Bracke vertrok op 66 jaar en meent dat ruim 10.000 euro bruto in de maand voor hem een redelijk pensioenbedrag is. Zonder de aanvallen op onze pensioenen de voorbije jaren was Bracke er wellicht mee weg gekomen. Omdat de arbeidersbeweging de strijd voor degelijke pensioenen op de politieke agenda heeft geplaatst, en zo onder meer het puntenpensioen kon tegenhouden, is er ook een grotere gevoeligheid voor de pensioenprivileges van diegenen die ons op droog zaad willen zetten.
Bron: -LSP